'Is dit een kussen?'

DEPRESSIEVE EENLING
Ik ga zitten op de loungebanken waarop grote, zachte kussens liggen. Er komt een jongen naast me zitten. Hij draagt hippe merkkleding; een witte blouse met vrolijk gekleurde doodshoofden en een jaren ’80-zonnebril. Een hippe dertiger. Hij heeft een baard, iets te lang om modieus te zijn, en een gescheurde mondhoek.
Hij vraagt: ‘Is dit een kussen?’. Ik vind dat wel grappig omdat ik net op het Amsterdams Lyceum heb uitgelegd dat Plato zegt dat de werkelijkheid slechts een afspiegeling is van een andere, ideale werkelijkheid. Daarom antwoord ik: ‘Ik kan niet bewijzen dat dat een kussen is. Maar je vraagt het aan de verkeerde: ‘Ik ben filosofiedocent’.
Hij laat het teken voor oneindigheid op z’n onderarm zien (∞) en vraagt nogal indringend: ‘En wat is dit dan, is dit echt?’. Ik herhaal dat ik wel geloof in de zon en de koffie, de dingen en het teken op zijn arm, maar dat ik niet kan bewijzen dat ze echt zijn.
Hij zegt: Oneindig. Zo lang ben ik al eenzaam. Ik word alleen wakker en ga alleen naar bed. Waarom ben ik zo fucking eenzaam en verveeld?
Mijn generatie is opgegroeid zonder noemenswaardige problemen. Verwend, gepamperd. Onze overlevingsdrang is diep weggezakt en dat maakt ons intens verveeld en existentieel in de war. Ook de vaste sociale relaties zijn verdwenen waardoor mensen zich eenzaam kunnen voelen als ze niet meedraaien in de ‘ratrace’.
Ik zeg: ‘Om me niet te vervelen en niet eenzaam te zijn werk ik. Dat is niet altijd leuk of gemakkelijk, maar het geeft structuur en daardoor denk ik niet de hele tijd na over de zin van het leven’.
‘Maar ik hoef niet te werken, ik zit hier nu toch met jou te praten in de zon met koffie. Wat is het geheim dat vrouwen hebben?’ zegt hij.
Ik: ‘Er is geen geheim dat ik deel met alle vrouwen. Ik voel me sowieso niet echt deel van de deelgroep ‘vrouwen’, eerder ‘mensen’. Misschien moet jij iets gaan doen dat je leven zin geeft: soep schenken aan daklozen?
Daklozen moeten maar voor zichzelf zorgen.
Of helpen in een huis voor gehandicapten. Hun poep opruimen als ze dat zelf niet kunnen?
Dat moeten ze zelf maar doen.
Ik denk dat jij structuur nodig hebt.
Maar structuur is saai.
Ja, maar het helpt je misschien wel uit je depressie. Mag ik je ogen zien?
(Hij laat z’n ogen zien, doet z’n spiegelende zonnebril af, droge, vermoeide maar heel jonge ogen).
Ik zeg: Ik moet les gaan geven om kwart voor 2. Als ik niet kom dan zitten er 26 twaalfjarigen op me te wachten en wordt de schoolleiding boos.
Filosofie voor 12-jarigen, wie heeft dat verzonnen?
Dat weet ik niet, maar je moet het als een spel zien. Misschien moet je het hele leven als een spel zien, dat je wel wil spelen.
Ik wil het spel niet spelen, maar ik wil er ook geen eind aan maken.
Vechten tegen de verveling en de eenzaamheid door structureel iets te doen te hebben waarvan je denkt en hoopt dat het zin heeft werkt voor mij wel.
Maar het leven heeft geen zin. Ga je weg?
Ja, ik moet lesgeven!
Nu ga jij ook al weg. Júllie maken me depressief!